Ο κ. Αντώνης Ρούσσος είναι ο μοναδικός και τελευταίος τεχνίτης στην Πάρο που ασχολείται με την τέχνη της ξυλογλυπτικής σε εκκλησιαστικά τέμπλα.
Γεννήθηκε το 1945 στην Νάουσα. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας. Δυστυχώς οι συγκυρίες ήταν δύσκολες και δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να συνεχίσει ούτε μέχρι το γυμνάσιο. Έτσι, σε ηλικία μόλις 12 ετών, μετά από προτροπή του πατέρα του, αποφάσισε να εργαστεί σε ένα μαραγκούδικο. Τότε, όπως μας είπε, τα έπιπλα δεν ήταν σκαλιστά και είχαν ελάχιστες λεπτομέρειες.
Περίπου, στα 14 χρόνια του, ένιωθε πλέον ότι θέλει να μάθει ξυλογλυπτική και έτσι, στα 18 του, έφυγε για να πάει να μάθει την τέχνη στην Αθήνα. Εκεί βρήκε πολλά εμπόδια αφού η μόδα της εποχής ήθελε τα έπιπλα σε απλές λιτές γραμμές χωρίς λεπτομέρειες και είχαν κυριαρχήσει τα Σκανδιναβικά που ήταν αυτής της τεχνοτροπίας. Όπου και να πήγε του είπαν ότι αυτό που ζητάει πλέον δεν έχει μέλλον.
Εκείνος δεν το έβαλε κάτω και επίστρεψε στην Πάρο, όπου ξεκίνησε να σκαλίζει μόνος του. Κάπως έτσι «επέβαλλε» στην Πάρο το σκαλιστό έπιπλο.
Στα επόμενα χρόνια παντρεύεται την κόρη του αφεντικού του. Περίπου στα 25 του, του προτείνουν να φτιάξουν τον Ιερό ναό της Υπαπαντής, στη Νάουσα και εκεί, για πρώτη φορά γνωρίζει έναν επαγγελματία ξυλογλύπτη. Μαζί με το αφεντικό του ζητάει να σχεδιάσει και να φτιάξει το τέμπλο της εκκλησίας στο εργαστήριο τους.
Άδραξε την ευκαιρία να παρακολουθήσει και να μάθει επιτέλους, αυτό που είχε ονειρευτεί! Το έργο ολοκληρώθηκε και εκείνος πλέον ήταν έτοιμος να δημιουργήσει τα δικά του σχέδια.
Έτσι, ξεκίνησε να φτιάχνει επιταφίους, παγκάρια διαφόρων μεγεθών. Ποτέ όμως δεν πίστευε ότι η τέχνη του θα γίνει γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Το 1994 γνώρισε τον ηγούμενο της Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, Γρηγόριο Ζουμή, όπου του πρότεινε να φτιάξει έναν επιτάφιο αντίγραφο επιτάφιου της Μάρπησσας.
Από εκεί ξεκίνησε η συνεργασία τους και δημιούργησε πανέμορφα τέμπλα και άλλα σκαλιστά δημιουργήματα. Αυτό που τον δυσκόλεψε ήταν το πάντρεμα της τεχνοτροπίας του Αιγαίου με αυτό της Μακεδονίας. Τα κατάφερε όμως και το έργο του πραγματικά ήταν εκπληκτικό! Ύστερα από εκεί έγινε γνωστός και πήραν σειρά ναοί σ’ όλη την Ελλάδα.
Ο κ. Αντώνης έχει ακόμα σημαντικό ρόλο σε συλλόγους όπως ο «Νηρέας» και ο σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων σχολείων της Νάουσας. Αγαπάει τα παιδιά γι’ αυτό και η ενασχόλησή του με τα κοινά ήταν πάντα σε ό,τι αφορούσε αυτά. Πλέον δεν εργάζεται κι ασχολείται με τα αγαπημένα του χόμπι. Τα ταξίδια, την κηπουρική και τα σκαλίσματα. Του αρέσουν οι παρέες με τους αγαπημένους του φίλους και τα ταξίδια σ’ όλη την Ελλάδα μαζί με τη σύζυγό του, που όπως μας είπε έχει ταλέντο στους ανθοστολισμούς. Στολίζει επιταφίους, εικόνες κ.α. ερασιτεχνικά, αλλά κάνει πραγματικά πανέμορφες συνθέσεις.
Τον ρωτήσαμε αν θα άλλαζε κάτι στη ζωή του και μας απάντησε με χαμόγελο: «Όχι! Αν ξαναγεννιόμουν πάλι την ίδια δουλειά θα έκανα, την ίδια γυναίκα θα παντρευόμουν, τους ίδιους φίλους θα έκανα!».
Αγαπητός σε όλους, «μπαμπάς» για κάποιους. Έξυπνος, δημιουργικός, γλυκός, επίμονος χωρίς φόβο, κατάφερε να κάνει τη ζωή του όπως ακριβώς την φαντάστηκε.
Μπορείτε να δείτε κάποια από τα έργα του στον Άγιο Αρσένιο στις Πεταλούδες και στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή. Οι λεπτομέρειες σχεδιασμένες και σκαλισμένες από τα χέρια του θα σας εντυπωσιάσουν!
