Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Μάκης Μάτσας αναζητούσενέα πρόσωπα που θα δώσουν στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη εταιρία του τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ανάμεσα στις νέες φωνές που επενδύει ο δισκάνθρωπος αυτός είναι και ο Γιάννης Πάριος, ένας καλλίφωνος νεαρός οι πρώτες προσπάθειες του οποίου δεν βρίσκουν την καρδιά του μουσικόφιλου κοινού. Επιστρατεύεται για μια ακόμα φορά ο Απόστολος Καλδάρας για να βγάλει τα «κάστανα από τη φωτιά».
Ο Τρικαλινός μουσικοσυνθέτης φέρνει στην εταιρία του Μάτσα ένα τραγούδι σε στίχους Ανδρέα Χατζηαποστόλου με τίτλο «Της μοίρας το παιχνίδι». Και είναι ακριβώς ένα παιχνίδι της μοίρας που ανοίγει τη λεωφόρο της δόξας για τον παριανό τραγουδιστή που πολύ σύντομα θα γίνει ο βάρδος του έρωτα.
Στην ηχογράφηση του 1971 η φωνή του Πάριου ερμήνευσε με ανεπανάληπτο τρόπο το «φινάλε της μοίρας» που παίζεται μπροστά στα μάτια ενός εγκαταλελειμμένου εραστή-αφηγητή.
