Σε ηλικία 94 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο συγγραφέας, Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, εις εκ των κορυφαίων της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς των Ελλήνων πεζογράφων και η είδηση γέμισε θλίψη την Πάρο, καθώς από τη δεκαετία του 1970 ζούσε με τη σύζυγό του Νιόβη, στο Υστέρνι.
Ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος το τελευταίο διάστημα είχε νοσηλευτεί για χειρουργική επέμβαση αλλά δεν τα κατάφερε, αφήνοντας χθες το απόγευμα, την τελευταία του πνοή.
Ποιος ήταν
Ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας, γιος γνωστού δικηγόρου της πόλης. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο οικογενειακό κτήμα στα όρια του Πύργου και τέλειωσε το πρακτικό τμήμα του εκεί οκταταξίου Γυμνασίου.
Ο θάνατος του πατέρα του κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής (1943) προκάλεσε και την οικονομική καταστροφή της οικογένειας. Σπούδασε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1949-1955), με ειδίκευση στην παθολογία και μετεκπαίδευση στην υγιεινολογία και σταδιοδρόμησε κανονικά ως μόνιμος στρατιωτικός γιατρός.
Από το 1959 ως το 1968 έζησε στην Καβάλα. Εκεί συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σκαπτή Ύλη και ιδρυτής της κινηματογραφικής λέσχης της πόλης.
Στο στράτευμα παρέμεινε ως το 1983, οπότε αποστρατεύτηκε μετά από δική του αίτηση με το βαθμό του ανώτερου γενικού αρχίατρου, έχοντας στο μεταξύ συμβάλει στην προώθηση των στρατιωτικών προγραμμάτων προληπτικής ιατρικής και διατελέσει για έξι χρόνια διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρησης Ενόπλων Δυνάμεων.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1962 με τη δημοσίευση του διηγήματος «Οι Φρακασάνες» στο περιοδικό Αργώ. Συνεργάστηκε επίσης με πολλά περιοδικά όπως τα Ταχυδρόμος (Καβάλας), Διάλογος (Θεσσαλονίκης), Διάλογος (Λεχαινών), Αντί, Χάρτης, Χρονικό, Το Τέταρτο, Αλφειός, Γιατί, Η Λέξη, Το Οροπέδιο κ.ά.
Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων πεζογράφων. Το έργο του χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του νοσταλγικού αισθήματος για την εποχή της νεότητάς του, την πικρή διαπίστωση του αδύνατου της επιστροφής της, αλλά και τη σκληρότητα της σύγχρονης πραγματικότητας. Η γραφή του είναι λιτή, έντονα υπαινικτική, έμμεσα κριτική και διακριτικά ειρωνική.
Η σχέση του με την Πάρο
Μετά τη συνταξιοδότησή του ζούσε τον περισσότερο χρόνο του στην Πάρο, έχοντας μαζί του δεκάδες γατάκια στο κτήμα του.
Όπως είχε πει σε δημόσιες δηλώσεις του: «Μαζί με τη γυναίκα μου τριγυρνούσαμε, στις καλοκαιρινές μας άδειες στις Κυκλάδες. Το καλοκαίρι του ’74 υπό μυθιστορηματικές συνθήκες βρεθήκαμε στην Πάρο, για λίγο. Μας συνάρπασε η ομορφιά του νησιού, η θάλασσα, η ηρεμία, η γαλήνη. Ξαναγυρίσαμε δύο –τρεις φορές, και ένας φίλος ζωγράφος μας βοήθησε να βρούμε ένα κριθαροχώραφο που πουλιόταν, όπου σιγά-σιγά, κτίσαμε το σπίτι μας και φυτέψαμε το κτήμα.
Ανακατευθήκαμε με την ζωή του νησιού, δημιουργήσαμε φιλίες, θεωρούμε πια τον τόπο δικό μας. Οι χειμώνες περνάνε στην Αθήνα πολύ πιο εύκολα, με την προσδοκία της Πάρου».
Σημειώνουμε ακόμα, ότι ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, είχε εμπλοκή με τη βιβλιοθήκη Πάρου και με τον σύλλογο φίλων της βιβλιοθήκης.
Το 2013 με αφορμή την έκδοση της κομψής κασετίνας των εκδόσεων Γαβριηλίδη, η οποία περιέχει τα έξι τομίδια – συλλογές. Ο τότε δήμαρχος, Χρήστος Βλαχογιάννης είχε γράψει:
«Αγαπητέ φίλε Ηλία
Σε ευχαριστούμε και σε συγχαίρουμε για αυτή την πολύτιμη έκδοση της συλλογής σου και σου ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας υγεία προσωπική και οικογενειακή ευτυχία στο πλευρό της αγαπημένης σου Νιόβης, που τόσα χρόνια μοιράστηκε μαζί σου αυτή την δύσκολη αλλά όμορφη και καρπερή διαδρομή.
Να ‘χεις πάντα την ευλογία και τη χάρη της έμπνευσης αειφόρο, παραγωγική και παρούσα».
Βραβεία
Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω 1996 (για τη συλλογή διηγημάτων Ροζαμούνδη)
Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω 2010 (για τη συλλογή διηγημάτων Ο θησαυρός των Αηδονιών)
Βραβείο Ιδρύματος Πέτρου Χάρη Ακαδημίας Αθηνών 2010 (για το σύνολο του έργου του)
Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων 2015 (για το σύνολο του έργου του).
Βιβλιογραφία πρώτες εκδόσεις
Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη. Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1973.
Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση. Αθήνα, ιδιωτική έκδοση, 1974.
Θερμά θαλάσσια λουτρά. Θεσσαλονίκη, Εγνατία, 1980.
Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο). Αθήνα, Γράμματα, 1980.
Παρακείμενα (δοκίμια). Αθήνα, Κέδρος, 1983.
Βουστροφηδόν (δοκίμια). Αθήνα, Ύψιλον, 1987.
Ο γενικός αρχειοθέτης. Αθήνα, Κείμενα, 1989.
Επί πτίλων αύρας νυχτερινής (πέντε κείμενα για τον Παπαδιαμάντη). Αθήνα, Νεφέλη, 1992.
Α/Π Ελένη. Πάτρα, Δήμος Πατρέων, 1994.
Ροζαμούνδη. Αθήνα, Νεφέλη, 1995.
Τόποι τέσσερεις. Αθήνα, Στιγμή, 1996.
Αποκείμενα (δοκίμια). Αθήνα, Νεφέλη, 2000.
Τόποι τέσσερεις συν τρεις. Αθήνα, Στιγμή, 2001.
Ο οβολός και άλλα διηγήματα. Αθήνα, Νεφέλη, 2004.
Ο θησαυρός των Αηδονιών. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2009.
Συγκοπή πλατάνου. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2010.
