Ο ηθοποιός Τάκης Χαλάς, παρόλο που έζησε τον κοινωνικό αποκλεισμό εξαιτίας του ότι ήταν νάνος, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να γνωρίσει την καταξίωση.
Ήταν από τους πιο μικρόσωμους ηθοποιούς που έπαιξαν στο Εθνικό Θέατρο και κατάφερε να σταθεί δίπλα σε τέρατα του κινηματογράφου και του θεάτρου. Ο κόσμος και ο Τύπος της εποχής τον αγάπησε πολύ. Όμως η αγάπη αυτή ξεχάστηκε όταν ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η τελευταία παράσταση γι’ αυτόν ήταν το 2000. Από εκεί και πέρα ξεχάστηκε και η ζωή του επιφύλαξε πόνο, πίκρες, εγκατάλειψη κι ένα μοναχικό τέλος
Στην Πάρο
Λόγω του νανισμού του είχε πολλά προβλήματα υγείας ήταν και τα κυριότερα ήταν αυτά που αφορούσαν τα πόδια του. Έπασχε από ισχυρούς πόνους και δεν μπορούσε να παίξει σε ταινία ή θεατρική παράσταση. Δεν άντεχε άλλο αυτή την κατάσταση και έφυγε από την Αθήνα –που είχε γεννηθεί- και βρήκε άσυλο στην Πάρο όπου ζούσε στο σπίτι της αγαπημένης του αδελφής. Για πολλούς μήνες έμεινε κατάκοιτος με μοναδικό στήριγμα την αδερφή του. Κανένας συνάδελφός του δεν του συμπαραστάθηκε.
Προσπάθησε να πάρει και μία αναπηρική σύνταξη για να μπορεί να καλύπτει τα προσωπικά του έξοδα αλλά δεν του δόθηκε ποτέ.
Τελικά, οι τελευταίες του μέρες το 2003, τον βρήκαν κατάκοιτο δίπλα στην αδερφή του, από την οποία ζήτησε στην κηδεία του να τους καλέσει όλους τους παλιούς συναδέλφους του. Όταν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 52 ετών, κανείς από τους συναδέλφους του δεν τον θυμήθηκε στο τελευταίο του ταξίδι…
